Pomnik ożył, legenda wraca na Emirates

Czekałem z publikacją tego tekstu do momentu, gdy wszystko zostanie oficjalnie potwierdzone. Niby o transferze wiadomo było wcześniej, ale jednak mimo wszystko czułem się bardzo nie pewnie i czekałem na oficjalne informacje. Dziś się doczekałem. Podobno dwa razy do tej samej rzeki się nie wchodzi. W nosie mądrości niesione przez przysłowia ma jednak Thierry Henry, który właśnie, co prawda jedynie na zasadzie wypożyczenia, dołączył do zespołu Arsenalu. Król wraca do swojego królestwa.

Spełniło się tym samym jedno z moich marzeń. Zobaczę jeszcze Henry’ego w czerwonej koszulce z armatką na piersi w oficjalnym spotkaniu. W kosmos pewnie nie polecę, tak samo jak nie odbędę podróży w czasie. Na planie zdjęciowym „FRIENDS” z pewnością się już nie pojawię, a na mistrzostwo AFC jeszcze trochę będę musiał poczekać. Jednak już niedługo, już za niecałe trzy dni, zobaczę Titiego znowu grającego dla Arsenalu.

źródło zdjęcia: Arsenal.com

Jeszcze parę lat temu, podczas rozmów z moim przyjacielem, także zapalonym fanem Kanonierów, rozpływaliśmy się nad możliwością powrotu Henryka na Emirates. Nie sądziłem jednak, że nasze poboże życzenia kiedykolwiek będą miały szansę się ziścić. Było to raczej coś w stylu lotu w kosmos, bo wiedziałem, że Henry odchodząc do Barcelony, a potem do NYRB jasno zadeklarował, gdzie zamierza resztę kariery spędzić. Mimo wszystko marzyłem, że kiedyś jeszcze go w Arsenalu zobaczę. Trochę bezpodstawnie, ale przecież marzyć może każdy. No i dzisiaj stało się jasne, że Król Henryk powraca do swojego królestwa. Nie jest już tym samym władcą, co kilka lat temu, ale wciąż jest wspaniałym człowiekiem, noszącym w sercu klub z Londynu i ludzi z nim związanych. Wciąż pragnie dla Arsenalu wszystkiego, co najlepsze i wciąż będzie chciał oddać drużynie wszystko, co tylko ma. Takie powroty w futbolu się praktycznie nie zdarzają, dlatego jestem, i nie boję się tu tego słowa użyć, zachwycony mogąc być jego świadkiem. Człowiek, któremu postawiono za życia pomnik, wraca w miejsce, gdzie się to stało. Szkoda, że będzie to zaledwie półtora miesiąca, bo Henry, pomimo 34 lat na karku, przydałby się nam w trakcie całej rundy rewanżowej. Jego obecność klubie powinna wszystkim przynieść same korzyści.

Henry dołącza w bardzo ważnym momencie – Chamakh i Gervinho wylatują do Afryki, gdzie na boiskach (stadionach?) Gabonu i Gwinei Równikowej walczyć będą wraz ze swoimi reprezentacjami o zwycięstwo w PNA. Także podstawowy skrzydłowy, oraz jedyny praktycznie zmiennik dla van Persiego na jakiś czas wybywają z Londynu. Nasza siła rażenia, która w ostatnich meczach i tak pozostawiała wiele do życzenia – sześć bramek w sześciu ostatnich spotkaniach, byłaby jeszcze bardziej osłabiona. A tak, przynajmniej w małym stopniu, trochę się to wyrówna. Naprawdę nie liczę, że Thierry, przez te półtora miesiąca nastrzela tuzin goli i będzie prowadził zespół od zwycięstwa do zwycięstwa. Jeśli Francuz strzeli trzy, cztery bramki, to już trzeba będzie uznać to za dobry wynik i nie ma się, co oszukiwać. Henry nas nie zbawi, ma raczej pomóc, niż brać na siebie odpowiedzialność za grę zespołu. Wolę się nastawić w ten sposób i potem ewentualnie być miło zaskoczonym, niż postawić przed nim wysokie wymagania i srogo się zawieść. No i może dzięki jego obecności Theo Walcott w końcu nauczy się strzelać gole? Bo jeśli nie nauczy się tego podglądając Henryka, to śmiem twierdzić, że nikt nigdy go tego nie nauczy. Swoją drogą całe szczęście, że na Puchar Narodów Afryki nie zakwalifikował się Kamerun, bo gdybyśmy przez najbliższy miesiąc mieli występować także bez Songa, to o punkty byłoby naprawdę ciężko.

Tak więc bardzo cieszę się z powrotu legendy Kanonierów na Emirates i poniedziałkowy pojedynek z Leeds, w którym Titi ma zaliczyć swój drugi w życiu debiut w koszulce z armatką, oglądać będę na pewno. W takiej sytuacji nie straszna mi zbliżająca się sesja, nie straszne mi inne obowiązki. I wierzę, że w identyczny sposób myślą inni Kanonierzy, którzy tłumnie pojawią się na stadionie, aby przywitać Króla. Na trybunach powinien, więc być komplet, tak samo jak i przed telewizorami (a raczej przed komputerami). W końcu takie rzeczy nie zdarzają się za często i jeśli tylko ma się okazje, to trzeba korzystać z możliwości i cieszyć się nimi.

Witaj w domu Thierry. I weź się w końcu ogól.